قاضی در دعوی

وكيل در مشهد

تعصب نسبت داده شده

هنگامی که تصمیم گیرنده منافع مالی یا شخصی در رابطه با طرفین تصمیم گیری داشته باشد، به دلیل وجود سوگیری نسبت داده شده، از تصمیم گیری محروم می شود. اگر قاضی در دعوی منفعت مالی داشته باشد، هر چند این منفعت ناچیز باشد، برای ساقط شدن تصمیم کافی است. در مورد مصلحت شخصی، اگر بتوان نشان داد که مثلاً یک قاضی قبلاً با ابراز عقاید مخالف یا موافق طرفین قبل از خود، جانبداری را نشان داده یا نظرات خود را در مورد ماهیت موضوع یا مسائل مربوطه اعلام کرده است. ماهیت مشابهی به گونه ای که حاکی از پیش داوری باشد، یا به دلیل رابطه شخصی او با یک طرف، دادگاه احتمالاً تعصب را نسبت می دهد.
تعصب ظاهری

اگر ثابت شود که سوگیری ظاهری وجود داشته است، دادگاه ها تصمیم تصمیم گیرنده را رد صلاحیت می کنند. در Jeyaretnam Joshua Benjamin v. Lee Kuan Yew (1992)،  دادگاه استیناف اعلام کرد که آزمون قابل اعمال برای سوگیری ظاهری این است که آیا «یک فرد معقول و درست اندیشی که در دادگاه می نشیند و از حقایق مربوطه می داند، دارای هرگونه منطقی است یا خیر. ظن عدم امکان محاکمه عادلانه برای متقاضی».

با این حال، در تانگ کین هوا در مقابل هیئت پزشکان طب سنتی چینی (2005)، کمیسر قضایی اندرو فانگ این نظر را بیان کرد که هیچ تفاوتی در ماهیت بین آزمون "ظن منطقی به سوگیری" و آنچه "نامیده می شود" وجود ندارد. آزمون احتمال واقعی سوگیری». متعاقباً، در Re Shankar Alan s/o Anant Kulkai (2006)، Sundaresh Menon J.C با Phang J.C مخالفت کرد و اظهار داشت که تفاوت های مهمی بین این دو آزمون وجود دارد. او احساس می‌کرد که آزمون احتمال واقعی سخت‌تر است و مستلزم آن است که موضوع از منظر دادگاه به جای افراد معقول بررسی شود، که باعث می‌شود آزمون نسبت به آزمون ظن معقول کمتر مطلوب باشد. Chan Sek Keong CJ برای ارزیابی سوگیری آشکار از دیدگاه افراد عادی در خیابان ترجیح داده است، و همچنین پیشنهاد کرده است که اگر ادعایی علیه دادگاه یا دادگاه توسط یک متخصص مانند یک وکیل مطرح شود، ممکن است بیشتر باشد. مناسب است که موضوع را از منظر طبقه حرفه ای قضاوت کنیم تا یک فرد غیر عادی.